نسبت مفهومی قدرت و امنیت نرم در دولت ملی

قدرت سخت در دوران کنونی تحت الشعاع قدرت نرم قرار گرفته است. کشورهای مداخله گر خلاف قرون 18 و 19 نمی توانند سیاست های مداخله گرانه خود را توجیه کنند، در عین حال رقابت فشرده بین فرهنگ های مختلف در جریان است و هر یک می کوشند تا ارزش های خود را برجسته و جهانی کنند.پرهزینه شدن جنگ، استفاده از ابزارهای نظامی و توسعه فناوری های جدید اطلاع رسانی از قبیل فیبر نوری، ماهواره و اینترنت،شبکه های مجازی بر مزیت استفاده از قدرت نرم افزوده است. به گفته جوزف نای افزایش تصاعدی بسیج اجتماعی و رشد حس ملی گرایی و نیز دسترسی گروه های غیردولتی به ابزارهای بازدارنده، حضور اشغالگرانه در یک کشور خارجی را بسیار پرهزینه ساخته است. اگر به این موارد، دسترسی کشورهای جهان سوم به سلاح های کشتار جمعی (میکروبی، اتمی و شیمیایی) را اضافه شود، آنگاه کاربرد قدرت سخت، دشواری خود را بیشتر نمایان می سازد. با این روند می توان پیش بینی کرد که توان بازدارندگی کشورهای جهان سوم زیادتر و به همان اندازه استفاده از قدرت سخت دشوارتر می شود. تحول ماهیت مسائل بین المللی و دگرگونی منطق بازی و نظام تمهید ائتلاف و تشخیص دشمن از جمله موارد دیگری است که کاربرد قدرت سخت را دشوار و توجه به قدرت و امنیت نرم را ضروری ساخته است.این امر در حالی است که اجماع نخبگان ، تصمیم سازان و تصمیم گیران هر واحد سیاسی درباره شناسایی،تعریف و تبیین امنیت نرم الزامی است به عبارت دیگر در فضای فهم مشترک می توان نتیجه ای واحد یا هم سو با هم پوشانی و هم افزایی لازم داشت. برای تبیین چنین فضایی نخستین پرسش اساسی این است که قدرت و امنیت نرم چیست؟ این مفاهیم  با یکدیگر چه تشابه یا تفاوتی دارند؟ و اجزای تشکیل دهنده آن ها کدامند؟ نویسنده مقاله حاضر می کوشد با فرض اینکه قدرت، ضریب امنیت دولت ملی (توانایی برای حفظ و توسعه ارزش های حیاتی) را ارتقا می بخشد، پس در ابتدا معنا و مبانی نظری قدرت و امنیت نرم را توضیح داده و سپس مؤلفه های آن ها را تشریح نماید.